Potem jest machanie tym co zostają na brzegu i wielkiej wody kierskiej bezkres przed dziobem. Dziobem? tu następuje śmiech. Każdy kolejno szuka ósemeczki na szotach i otwiera szeroko oczy gdy żagiel zaczyna napełniać się wiatrem a pomost zostaje dalej, dalej, dalej za plecami. My też będziemy mogli kierować? Małe rączki, duży ster, powaga na twarzy i wielki uśmiech gdy żaglówka zaczyna skręcać – oczywiście dzieci stoją tyłem, rumpel trzymając przed sobą jak kierownice. Czasem trzeba mocno dmuchać żeby rozpędzić deszczowe chmury, a czasem dmuchać by uruchomić klimatyzacje na środku upalnej tafli wody. Zawsze jednak należy obowiązkowo zwiedzić „środek”. Poleżeć troszeczkę na materacu, ugotować obiad, ponawigować przez okno i posłuchać szumu fal. Na koniec pytanie: którędy do portu?

 I wszystkie 10 rąk pokazuje inny kierunek. Gdyby nie zapach kiełbasek z ogniska, głośny dziecięcy śmiech, czasem musielibyśmy zawitać do paru innych klubów szukając drogi powrotnej. Co trzeba zrobić przed odjazdem? Zbudować na trawie żaglówkę z lin i „wszyscy na jednego” przeciągnąć line, na końcach której stoją z jednej strony dzieci, a z drugiej pani Hania, z tymi urwisami, których ukradnie sobie drużynie przeciwnej :-).